قصیده کامل«ای وطن»

قصیده کامل <<ای وطن>> ادیب الممالک(36بیت)

ای خزیده در این سرای کهن

ای دمیده چو گل درون چمن

نکته ای گویمــت که گر شنوی

شاد مانی به جان و زنده به تن

آدمی را چو هفـــت مهــــر به دل

نبــــــود کم شمار از اهریمن

مــهر ناموس و زندگـــانی و دین

عزت و خاندان و مال و وطن

وان که بیهـــوده بگــــذراند عـمر

هست نــــادان و ابله و کودن

وان که ایمان به دین خویش نداشت

از بدیــــهای او مـــباش ایمن

وان کــــه قــــدر شــرف نداند باد

ذل و فقــــــــرش قبا و پیراهن

وان که اسراف پیشه کرد به مــــال

نشــــــود شمع خانه اش روشن

وان که حب وطن نداشــــت به دل

مرده زان خوبـــتر به مذهب من

ای وطــــن ای دلِ مــــــــــرا مأوا

ای وطـــــــن ای تنِ مرا مسکن

ای وطن ای تو نور و ما همه چشــم

ای وطن ای تو جان و ما همه تن

ای مرا فــکرت تــــــــو در خـــاطر

وی مرا منّـــــــــت تو بر گردن

ای تراب تــــــــو بهتراز کـــــــافور

ای نسیم تو خـــــــوشتر از لادن

ای فضـــــــای تـــــــــو به ز باد بهار

ای هــــوای تو به ز مشک ختن

ای تــف غیـــــــرت تــو خاره گداز

ای مــــــی همت تو مرد افکن

پشه با یاری تو پیـــــــــــل شـــــکار

روبه از نیــــــروی تو شیر اوژن

ای عیون کریمـــــه را منــــــــــــظر

ای عظام رمـــــــــــیمه را مدفن

ای غــزالان شوخ را گلــــــــگشت

ای درختـــــان سبز را گلــــشن

نار تـــــــــو خوبتر ز بــــرد و سلام

خار تو تـــــازه تر ز ورد و سمن

با تـــــــــو بر زهر جــــان ما مشتاق

بی تو با نور چـــــــشم ما دشمن

از تو گر رو کنم به دار ســــــــــرور

هست در دیده ام چــو نور حزن

از هوای تو مغزم آن شــــــــــــــنود

که رسول خدا ز بــــــــــاد یمن

ای به یاد تو در سرای سپنــــــــــــج

ای به نام تـــــــو در جهان کهن

تخت جمشــــــــــــــید و افسر دارا

تیغ شــــــــــاپور و رایت بهمن

ای به مهر تو با هــــــــــــــزار اسف

ای به راه تـــــــــو با هزار شجن

خسته در هر رهی دو صد بهــــــــرام

بسته در هر چهـــی دو صد بیژن

ای ز شاپور و اردشیـــــــــــر به پای

مانده آباد دشــت و باغ و چمن

ای زبهرام و یزد گرد به جـــــــــــای

چشم اســـــــــفندیار رویین تن

ای پی نرگس تو غرقه به خـــــــــون

مانده ویـــران دیار و ربع و دمن

ای سپرده هـــــــــــزار دستـــــــانت

خانه و آشیــــــان به زاغ و زغن

ای پس از صد هزار رود و ســــــرود

خـــواسته از سرای تو شـــــیون

از هــــــــــــــوای تو هر که برگردد

متوسل بود به جبت و وثــــــــن

وثنی بهترســــــت از آن که به صدق

نپرستــــــــــد تو را بسان شمن

ای برادر بتـــــــــــــــاب از آتش ما

آن دلی را کــه سخت تر ز آهن

گریه کن بر وطن کــــــه گریه ی تو

چشم دل را همــــی کند روشن

به هوای وطن زنان گریـــــــــــــــند

گر نگریی تو کمتــــــری از زن